Placówka, która jest zdefiniowana szpitalem, pompatycznie nazywana Centrum Pulmonologii i Chemioterapii, właściwie nie ma nawet odziału ratunkowego lub oddziału intensywnej terapii. W nagłych przypadkach, które zawsze mogą się zdarzyć przy leczeniu chorych na raka, należy udać się do jeleniogórskiego szpitala, oddalonego o dwadzieścia kilometrów, a pierwszy odcinek pokonuje się po krętej, dwukierunkowej drodze dla mułów, na której nie ma absolutnie miejsca na dwa samochody, a zimą często jest ona oblodzona lub zaśnieżona. Na oddziale chemioterapii onkologicznej zatrudnionych jest tylko dwóch specjalistów, których w czasie urlopu ogranicza się do jednego, i którzy pracują w godzinach „biurowych”, nie będąc w ogóle obecni wieczorami i pozostawiając kierowanie oddziałem jedynie dwóm pielęgniarkom na nocną zmianę. Wieczorna wizyta od lekarza (jeden dla całej placówki, z doświadczenia, podczas hospitalizacji na oddziale onkologii był on pulmonolog) trwa kilka chwil, a lekarz ogranicza się do zadawania pacjentom pytań, jak się czują. Pokoje są czasami częściowo zniszczone i pozbawione łazienek, w przypadku oddziału onkologicznego często zbyt zatłoczone. W tym dziale pomieszczenie pompatycznie zwane szatnią ma łuszczący się tynk i śmierdzi pleśnią. Jedzenie dla pacjentów pozostawia wiele do życzenia, a możliwość zakupu czegoś do jedzenia ogranicza się do małego sklepiku na parterze, otwartego tylko przez trzy godziny rano, z minimalnym wyborem i wygórowanymi cenami. Można się dziwić, jak podobne pseudostruktury mogą nadal istnieć w Europie w XXI wieku. Zdecydowanie nie polecam